Tramola
‘Tramola’ benim kıymetlim…
‘Tramola’ benim kendime yolculuğumun en önemli aracı… Farkında bile olmadan öyle büyük katkılar sağladı ki hayatıma. Onun sayesinde ben bugün daha dingin, daha sakin, kendinden daha memnun, daha yüzü gülen biriyim. Bana içimdeki kaynakları kullanmayı hatırlattı.
Bir Ayşe Arman röportajını okuduktan sonra düştü aklıma ilk. “Bu bir roman konusu olsa” diye geçirdim içimden. Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum, yazmaya başladım. İlk satırını yazdığım günden bu yana çokça değişti, çokça evrildi. Aynı ben gibi, aynı hayat gibi… Zaman oldu çağladı, aktı kalemden; zaman oldu durdu, demlenmeye aldı kendini…
“Tıkandım, yazamıyorum” dediğim anlar oldu. İşte o anlar, aramızdaki bağın kuvvetini gösterdi bana. Vazgeçmedim, geçemedim…
O bana inandı, ben ona.
Ne zaman bir şeylerden vazgeçecek olsam, o yılmadı. Tuttu elimden. “Vazgeçmenin zamanı değil, tramola zamanı” dedi.
Dinledim onu…
İyi ki de dinledim, güvenli bir limana sığınmak yerine seyre devam ettim, kendimi keşfe çıktım.
Hayatıma katkı olduğun her şey için,
Ne zaman bir şeylerden vazgeçecek olsam, o yılmadı. Tuttu elimden. “Vazgeçmenin zamanı değil, tramola zamanı” dedi.
Kendi “gerçek” rotamı bulmama rehber olduğun için, Bunca zaman benimle yol aldığın için,
Teşekkürler TRAMOLA…
