Kişisel gelişim kitapları son yıllarda gittikçe popülerlik kazanan kitap türleri arasında yer alıyor. Çeşitli alt başlıklara sahip olan kişisel gelişim konulu kitaplar okurların hayata dair bakışını doğrudan etkileyebiliyor. Günümüzde Türkçe yayınlanan popüler kişisel gelişim kitapları arasında pek çok türün insanların hayatını değiştirdiğini söyleyebiliriz.
Hayatta belli bir başarıya ulaşmış kişilerin ortak özelliği hedeflerini doğru belirmeleri ve o hedefleri için büyük bir gayretle çalışmış olmalarıdır. Bu iki seçenek gerçekleştiğinde motive olmak her zamankinden daha kolay bir hal alır. Motivasyonu sağlayan bir kişinin doğru hedeflere yeterli çalışmayla ulaşmaması için hiçbir sebep yok. Hayatın karşımıza ne çıkaracağını çoğu zaman bilemeyiz ama insanlık tarihinin en eski yasalarından biri de, bir şeyi gerçekten istiyorsanız ona eninde sonunda ulaşacağınızdır. Şans ve çevresel faktörler, hedefinize ulaşma sürenizi değiştirse de sonuç değişmeyecektir.
Güzellik merkezinin bekleme odasındayım. Odada benden başka kırklı yaşlarının sonunda olduğunu tahmin ettiğim bir kadın daha var sadece. Nedense onunla sohbet etmek gelmiyor içimden. İlginç bulmadığım için olabilir mi? Sıradan bir görünümü olduğu için anlatacakları da sıradan olacaktır diye bir önyargım var herhalde.
Cağaloğlu yokuşundan çıkarken içim pırpır eder. Yokuşu çıkıp sağa döndüğümde okulumu göreceğimi bilirim. Biraz daha ilerlersem Hürriyet Gazetesi’nin o çok sevdiğim eski binasını geçip, yolun sonundan sola döndüğümde Sultanahmet Köftecisi’ni ve meşhur Lale’yi bulacağımı bilmek mutlu eder beni. Çocuklarımla tarihi yarımadada dolanırken Sirkeci’den başlayıp ‘Bak burada trenden inerdik, şuradan vapura biner Kadıköy’e geçerdik, şurada balık ekmek yerdik, bu yokuştaki kırtasiyecilere uğrar öyle okula yürürdük’ diyerek hikayemi anlatabilmek isterim. Böylece benimle, geçmişimle ve yaşadığımız şehirle bir bağ dokunur aramızda.
Veli olanlarınız bilirler, çocuk anaokuluna başlar başlamaz ilk veli whatsapp grubuna dâhil olursunuz. Yıllar içinde çocuğunuzun sınıfı değiştikçe yeni sınıfın whatsapp grubuna da girersiniz. Ancak eski grupla da bir yıllık geçmişiniz, iyi-kötü bir hukukunuz olduğu için eski whatsapp grubundan çıkmaya çekinirsiniz. Böyle böyle, çocuğunuz büyüdükçe yeni gruplarınız olur, hele bir de ikinci çocuğunuz da okula başlayınca gelsin yeni gruplar. Hem siz artık profesyonel velisiniz, fark eder mi artı bir eksi bir grup?
Uzun, çok uzun zamandır elimin gitmediği bir yazı bu. Birkaç satır yazıp ertelediğim, tekrar tekrar dönüp durduğum bir yazı. Veda dedim ama veda edemeyeceğimi de biliyorum.Veda için bir eşitlik gerekir çünkü. En azından aynı dünyada olmak gerekir,ki Figen artık başka bir alemde. Bu dünyanın kelimelerinden biriyle ifade edecek olursak, cennette…
Okulu çıkışı otobüse yetişmem gerekiyor ancak otobüs durağına giden servisin hareket etmesine daha vakit var. Biraz daha beklersem geç kalacağım. Taksi bulmaya çalışıyorum ama ya dolu ya durmuyorlar. En sonunda şans yüzüme güldü ve bir taksi önümde durdu. Tam binmek için hamle yapıyordum ki yanımda aynı okuldan bir kızın da taksi beklediğini fark ettim.
Ayrılık acısı mı? O da ne? Eğer Instagram’ın varsa ayrılık acın da yok bu devirde. Önce giyinilip süslenilir, genellikle eski sevgilinin kızdığı tarzda… Sonra kuaför, olmazsa olmaz! Saçlara hafif bir etki lazım ayrılığı belirten. Eğer ayrılık süreci sert geçmişse belki bir saç rengi veya saç boyu değişikliği… Tırnak bakımını, manikür pedikürü de unutmamak lazım tabi… Ama unutmayalım, her şeyi Instagram’da yaşadığımız için tüm bu değişiklikleri yayınlamak lazım. Gelsin storyler, atılmaya başlasın kuaförde değişimi gösteren fotoğraflar… Önce kuaför çıkışı araba snapleri ama üzgün şarkı dinlemek yasak! Dinlesen bile snap atmak yasak. O an üzülsen de, İbo’dan yanık bir şarkı geçse de içinden, o anlatsa da içindekileri, Instagram için maskeli, gülücüklü, atarlı-giderli bir Demet Akalın şarkısı gerek… Sonra Bebek’te 3-5 tur boğaz havası, akşama çok iyi çekilmiş ‘küllerinden yeniden doğmuş bir Instagram fotoğrafı’, kankalardan full destek… Fotoğraf altına ‘’harikasın bebeğim, yıkılıyorsun’’ yorumları, Instagram hesabının kilidinin açılması, değişen profil resmi, profil yazıları…
Şu uzun, yaza denk gelen bayram tatillerinde, hunharca İstanbul’u terk eden arkadaşlarımın, şehirde kalan bizler için söylediği “İstanbul’un tadını siz çıkarıyorsunuz…” lafı kadar uyduruk bir şey duymadım arkadaş. Ulan İstanbul’un sizsiz ne anlamı var? Siz değil misiniz her seferinde Avrupa’nın “nezih” şehirlerinden dönüp tozunu, gazını özlediğimin İstanbul’u diye diye şehre inen? Ben değil miyim “Ne Überi müberi… Sarı taksinin tadı bir başka oluyor kardeş’’ diyen? Zorlu’da, orda burda gezerken kimselere görünmeden, trafiğin, pasın, kirin içinden çıkmayı başarıp; şık ve ülke gerçeklerinden mümkün olduğunca uzak bir restorana oturmanın gururu olmadan tadı madı çıkmaz buraların…
Olmadı tabii, zaafım olan ne varsa tadına bakmanın ötesine geçildi. İlk günler ‘Aman tatildeyim’ diye avuttum kendimi, ‘yüzerim yakarım’ mottosuyla yemeye devam ettim. İyi de benim yüzmemden ne olacak, kaç kulaç atacağım ki o açmaları yakacağım. Geçiniz… Sonlara doğru biraz toparladım, yani en azından kızartma ve karbonhidrat yerine bulgura vurdum kendimi. Yedinci gün ise ‘Bugün tatilin son günü zaten, ye canım, n’olacak’ ruh haline girmem sadece beş dakikamı aldı.
Henüz hesap oluşturmadınız mı?
Hesap oluştur
