Dünyayı, olduğundan da fazla büyütme çabasındaydı insan. Hâlbuki gerektiği kadar büyüktü. Şimdi bu çabanın kötü bir özeti; insan gözünün göremeyeceği küçüklükte bir tehdit olarak gösterdi kendini. Eskiye döndüremediğimiz bu gereksiz çabanın eserinin korkusuyla evlere kapattık kendimizi. Genişletmek istediğimiz o dünyaya şimdi sadece balkon korkuluklarının ardından bakabiliyoruz. Sözde sicilimiz temiz…
Üzülmenin zorunluluğuna kendini inandırmış hasta bir ruh. Sevinmenin büyük bir ihtiyaç olduğunu düşünen karman çorman bir beyin. İşlevini yitirmeye yüz tutmuş yorgun bir kalp. Doğru ile yanlışı ayırt etme özelliğini kaybetmiş hislerim. Her “-Eller yukarıya” denildiğinde teslim olan vicdanım. Nereye gitmesi gerektiğini unutmuş ayaklarım. Kelimelerin suç aleti olan parmaklarım. Hüzünlü şarkıların çaldığı trajik hayatım ve tüm bunlara şahit olan yorgun gözlerim…
Henüz hesap oluşturmadınız mı?
Hesap oluştur
