Zorlu bir hastalık evresi, iflas, göç etme, eşten ayrılma, canciğer olunan birini kaybetme gibi vakaları idrak eden kişi, zifirin en dibini gördükten sonra şafağın alacasında belini doğrultmaya, yaşadıklarını sindirmeye uğraşır.İki aydır yaşadığımız karantinada, -şayet bir yakınınızı kaybetmediyseniz-, bolca düşünecek vakit kazanmış ve o “zifiri karanlık” çökmeden bazı aydınlanmalar yaşamış olabilirsiniz.
İnanması/alışması güç, her sabah uyandığımda “yine o sürreal rüyalarımdan mı gördüm” dedirten, gün sonunda “vaka sayısı” açıklaması beklediğim, insanların öldüğü ve adı-sanı olmayan birer istatistiğe dönüştüğü, “ellerinizi yıkayın” gibi tuhaf uyarıların yapıldığı, kimseye sarılamadığım, sokakta maskeli/eldivenli, birbirini şüpheyle süzen insanların peydahlandığı, işimi, sıradan özgürlüklerimi özlediğim absürt günler… (gerekliliği tartışılır bilgi: Absürt kelimesi, Latince “absurdum” sözcüğünden geliyor.)
Henüz hesap oluşturmadınız mı?
Hesap oluştur
