Yahu bizim ne güzel kahramanlarımız vardı. Kabaca 1970’lere kadar popüler kültüre hâkim olan baş karakterler genelde ahlak timsaliydi. İyi kalpli bir karakter bugünkünün aksine sinemaya gelen her izleyicinin sıkıntıdan uyuyakalması demek değildi. Şefkat, merhamet gösterme kapasiteleri hayli yüksekti. Bir aşk durumu söz konusu ise genelde onun için çok fedakârlık yapılır, bu duygunun sahiciliği zorluklarla sınanırdı. En önemlisi, en azından ‘iyi’ olan karakterler güçlü olanın karşısında ve zayıfın yanındaydı. Artık ‘iyi’yi tırnak içinde yazmak zorunda kalıyorum çünkü içi o kadar boşaldı.
Önce anti-hero olayı başladı. Bu karakterler bazı temel kahraman karakteristiklerini devam ettiriyor ama sinik ve ‘karanlık’ bir dünyanın acı gerçeklerine gözleri açılmış ve ‘çok da şey etmeyen’ tiplerdi. Dirty Harry, Taksi Şoförü’ndeki Travis Bickle, Mad Max gibi karakterler işte, bilirsiniz. Artık Robin Hood veya Romeo ve Jülyet benzerlerinin dönemi bitmişti. Bunu elbette ‘kahramanlar’ın nasıl olması gerektiğine karar verilsin ve fabrika ayarlarına dönülsün filan diye söylemiyorum. Bu tiplemeler de bazen insan doğasının karanlık tarafına dair çok önemli şeyler söyleyebiliyorlar. Kibir, şehvet, nihilizm, nefret, haset gibi duygulara derinlemesine inen yapımları ben de çok severim. American Psycho ve Fight Club başucu eserlerimdir. Ancak bence sorun ‘söyleyecek bir şey’i olmadan, sadece havalı olduğu için empatiden yoksun karakterlerin norm hâline gelmesi.
Netflix’i açıp bir göz gezdirdiğinizde insaniyet namına hiçbir şey göremeden bir iki-üç saat filan geçirmeniz kuvvetle muhtemel. Temsil ettiği ve onu tanımlayan tek değer ‘istediğini alacak güce sahip olmak’ olan binlerce, bir daha asla hatırlamayacağınız atletik, seksi ve gıcık tip…
Tabi bir hayli geriye gidersek halk kahramanları Hitler, Stalin, Mao, Pol Pot (Saloth Sar – Kamboçya Soykırımı’nın mimarı) gibi tiplerdi. Ne kahraman yaratmaktan ne de onlarla boğuşmaktan sanırım kurtulamayacağız.
