Blog

Karantinanın kaçınılmaz yalnızlığı, birçok yalnızla beni başka bir dünyada buluşturuyor. Hepimizin katılmak zorunda kaldığı bir davet gibi. Fakat burada samimiyet de var. Pijamalı, şortlu, pofuduk terlikli filan gelinmiş. Bir “tespit etme” çabasıdır gidiyor. Özgürlüğün kıymetinden, doğanın nefes almasına kadar birçok konuyu ele alıyoruz. Kullandığımız dilin yer yer değiştiğini fark ediyoruz. Örneğin düne kadar hakaret için kullanılırdı ya, “aç köpekler” diye bağırılırdı. Bu kez ne yazık ki gerçekten aç kalıyor köpekler.

Okumaya devam et

Yüzlerde mimikler de daha belirgin oldu! Karşımdaki Resim Heykel Müzesine eklenen son bir sanat eseri mi yoksa tanıdık mı? Ayırt etmek kolaylaştı. Bir de bunun üstüne maske son trendler arasında girdi. (Aklıma Louis Vuitton için tototlarını yırtan Çinliler geldi.) Ağırlıklı olarak 3 model tespit ettim:

Okumaya devam et

nsanlığın kendini karantinaya aldığı ve izole hayatlar sürdüğümüz bugünlerde sosyal medya, yalnızlığımızı paylaştığımız bir araç haline geldi. Sosyal mesafe kuralındaki uzaklığımız bizi sosyal medyayla daha da yakınlaştırdı. İnsanlar ev yaşantılarını story paylaşımlarıyla anlık olarak sıkça sergilemeye başladı. Bu aralar sosyal medya hesaplarımızda gördüğümüz mutfakta fazlaca vakit geçirme ve yemekler pişirme, temizlik yapma, dezenfektan ve çamaşır suyu kullanımı, eldiven ve maske içerikli kurallar, kitap okuma, film izleme, virüse karşı nasıl önlemler aldığını gösterme gibi paylaşımlar sosyal medyaya daha çok bağlandığımızın göstergeleri.

Okumaya devam et

Üzülmenin zorunluluğuna kendini inandırmış hasta bir ruh. Sevinmenin büyük bir ihtiyaç olduğunu düşünen karman çorman bir beyin. İşlevini yitirmeye yüz tutmuş yorgun bir kalp. Doğru ile yanlışı ayırt etme özelliğini kaybetmiş hislerim. Her “-Eller yukarıya” denildiğinde teslim olan vicdanım. Nereye gitmesi gerektiğini unutmuş ayaklarım. Kelimelerin suç aleti olan parmaklarım. Hüzünlü şarkıların çaldığı trajik hayatım ve tüm bunlara şahit olan yorgun gözlerim…

Okumaya devam et